• صفحه اول
• آن لحظه
• با من

آن هزار قرن

Posted on سپتامبر 3, 2018 - Filed Under دیوانگی | Leave a Comment

شبِ چشمانت طلوع می کند و باز
از پشتِ هزار قرن انتظار
از دلِ آن سوی بی سوی امید
می تراود به شبِ تب زده ی این مرداب
روشنای آرزویی دور
چون آیت یک امید
هم عبور یک لبخند در سوگِ سیاه شب

نه راز سر به مهر است و نه افسانه ای غریب
نه خواب و نه یک خیال دور
رویای روشنی ست افسونِ چشم تو
کز دور می رسد
چون آیه ی سحر بر شانه های شب
این شب، شبِ تمام
این بی نهایت و مُدام

رویای ناتمام، لبخند بی نفس، مهتاب بی رمق
حبس ستاره ها، آغاز سایه ها……پایان ماجرا

در مرگ آرزو
وز شعله ای که رفت، خاموش و بی نفس
خاکستری به آب
غرقِ سکونِ تیره ی مرداب می شود و باز
بخت سیاه و سهم من همه
شب انتظاری و شب انتظاری و آن هزار قرن…

Comments

• آخرين مطالب

  • سایه ی همیشه ها
  • تبر
  • پسرکِ این حوالی
  • دختران آفتاب
  • صبح
  • سیلی
  • آن هزار قرن
  • آن آدم ها
  • خاک و آب
  • قادرخان

• مجموعه ها

  • آفتابی
  • بی ربط
  • پرت و پلا
  • دلتنگی
  • دیوانگی
  • موسیقی
  • یک کم جدی

• آرشيو